W połowie lat trzydziestych XX w. Praga stała się jednym z centrów europejskiego Surrealizmu.
Za pioniera czeskiej fotografii surrealistycznej uważa się Jaromíra Funkego (1896 - 1945).
Pierwsze dwie fotografie pochodzą z cyklu Reflexe (Odbicia, 1929), będącego reakcją na dzieła francuskiego fotografa Eugene Atgeta.
Kolejny Cykl fotografii - Čas trvá (Czas trwa, 1930-34) zawiera widmowe, nie manipulowane zdjęcia przedstawiające niezwykłe kompozycje fotografowanych obiektów.
Od 1934 roku działała w Pradze czechosłowacka Grupa Surrealistów zrzeszająca przedstawicieli różnych dziedzin sztuki. Jednym z jej członków był wszechstronnie uzdolniony artysta - Jindřich Štyrský, który w latach 1934-35 stworzył cykl nie manipulowanych fotografii przedstawiających wystawy i szyldy sklepowe, jarmarczne atrakcje, a także porysowane, pokryte napisami ściany.
W roku 1933 Štyrský opublikował książkę Emilie přichází ke mně ve snu (Emilia przychodzi do mnie we śnie), zawierającą śmiałe, erotyczne kolaże, w których wykorzystał fragmenty starych pornograficznych fotografii. Motywem przewodnim prac autora była erotyka, śmierć i niezaspokojenie.
Obszerny zbiór kolaży o zabarwieniu erotycznym stworzył także inny wybitny członek Grupy Surrealistów, a mianowicie Karel Teige, który często wykorzystywał w swoich pracach elementy wycięte ze zdjęć znanych autorów.
Kolejnym artystą był František Vobecký, który nie należał do Grupy Surrealistów, niemniej jednak wykonywał kompozycje fotograficzne przy użyciu techniki asamblażu (trójwymiarowej odmiany kolażu). Stosował on prowizoryczne aranżacje, które mogły być zniszczone po ich sfotografowaniu, stanowiącym jedyny końcowy rezultat.
W połowie lat trzydziestych Miroslav Hák, członek Grupy 42 (w późniejszym okresie jej istnienia), przeprowadził kilka ekspresyjnych eksperymentów z materiałami fotograficznymi, które nazwał „struktażami”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz